مدلهای پیاده سازی رایانش ابری

مدلهای پیاده سازی رایانش ابری

ابر عمومی

ابر عمومی یا ابر خارجی توصیف کننده رایانش ابری در معنای اصلی و سنتی آن است. سرویسها به صورت دینامیک و از طریق اینترنت و در واحدهای کوچک از یک عرضه کنندهٔ شخص ثالث تدارک داده میشوند و عرضه کننده منابع را به صورت اشتراکی به کاربران اجاره میدهد(tenancy-Multi (و بر اساس مدل رایانش همگانی و مشابه صنعت برق و تلفن برای کاربران صورتحساب میفرستد.

ابر گروهی

ابر گروهی در جایی به وجود میآید که چندین سازمان نیازهای یکسان دارند و به دنبال این هستند که با به اشتراک گذاردن زیرساخت از مزایای رایانش ابری بهرهمند گردند. به دلیل اینکه هزینهها بین کاربران کمتری نسبت به ابرهای عمومی تقسیم میشود، این گزینه گرانتر از ابر عمومی است اما میزان بیشتری از محرمانگی، امنیت و سازگاری با سیاستها را یه همراه میآورد. نمونهٔ یک ابر انجمنی، «ابر گو گوگل»(Cloud Gov (است.

ابر آمیخته

یک ابر آمیخته متشکل از چندین ارائه دهندهٔ داخلی و یا خارجی، گزینهٔ مناسبی برای بیشتر مؤسسات تجاری میباشد. با ترکیب چند سرویس ابر کاربران این امکان را مییابند که انتقال به ابر عمومی را با دوری از مسائلی چون سازگاری با استانداردهای شورای استانداردهای امنیت دادههای کارتهای پرداخت آسانتر سازند.

ابر خصوصی

ابر خصوصی یک زیر ساخت رایانش ابری است که توسط یک سازمان برای استفاده داخلی آن سازمان به وجود آمدهاست. عامل اصلی که ابرهای خصوصی را از ابرهای عمومی تجاری جدا میسازد، محل و شیوه نگهداری از سخت افزار زیرساختی ابر است. ابر خصوصی امکان کنترل بیشتر بر روی تمام سطوح پیاده سازی ابر (مانند سخت افزار، شبکه، سیستم عامل، نرم افزار) را فراهم میسازد. مزیت دیگر ابرهای خصوصی امنیت بیشتری است که ناشی از قرارگیری تجهیزات در درون مرزهای سازمان و عدم ارتباط با دنیای خارج ناشی میشود. اما بهره گیری از ابرهای خصوصی مشکلات ایجاد و نگهداری را به همراه دارد. یک راه حل میانه برای دوری از مشکلات ابرهای خصوصی و در عین حال بهره مند شدن از مزایای ابرهای خصوصی، استفاده از ابر خصوصی مجازی است. ابر خصوصی مجازی بخشی از زیر ساخت یک ابر عمومی است که برای استفاده اختصاصی یک سازمان کنار گذارده میشود و دسترسی به آن تنها از راه شبکه خصوصی مجازی IPSec امکانپذیر است. (به عنوان نمونه میتوان از ابر خصوصی مجازی آمازون نام برد.