مفاهیم SAN Zoning و کاربرد آن
مفهوم پایه ای Zoning، کنترل اینکه چه کسی چه چیزی را در محیط SAN بتواند ببیند و به آن دسترسی داشته باشد، می باشد. رویکردهای مختلفی از منظر های سرور و استوریج و سوئیچ وجود دارد که ما در اینجا علاوه بر آن ها به Target ها و Initiator ها نیز اشاره خواهیم کرد.
در هر سروری حتی سرور NT، مکانیزم هایی برای کنترل اینکه چه Device هایی را یک برنامه کاربردی Application ببیند وجود دارد و اینکه اجازه گفتگو با چه Device هایی را دارد وجود دارد. در یک لول پایین تر و یا به تعبیری در پایین ترین لایه یک سخت افزار HBA یا درایور آن و یا هر دو با هم قابلیت Masking را دارند که کنترل ارتباط سرور به Device دیگری را انجام می دهد.
علاوه بر این سیستم عامل می تواند طوری پیکربندی گردد تا بتواند کنترل Device هایی که می خواهند به عنوان یک Storage Volume در یک دستگاه Mount گردد را بر عهده داشته باشد.
بسیاری از کاربران از یک نرم افزار Extra-Layered برای مدیریت Volume ها،کلاسترینگ و سیستم اشتراک فایل File System Sharing استفاده می کنند که آن نرم افزار مدیریت دسترسی Application به فایل ها را نیز به عهده دارد.
در Zoning استوریج، اگر ما از JBOD ها و سیستم RAID سنتی در بسیاری از Disk Array ها چشم پوشی کنیم یک حالت Presentation انتخابی برای ما وجود دارد. یک Array از یک لیست حاوی اطلاعاتی که در آن مشخص می کند چه سروری به چه LUN با چه پورتهایی وصل می شود تشکیل می شود. در آن لیست همچنین مشخص شده است که کدام درخواست ها از کدام Device ها برای ارتباط با منابع باید Reject و یا Ignore گردند.
از منظر Switch Zoning ، بیشتر (اکثر) سوئیچ های Fiber Chanel قابلیت های Zoning را به شکلی پشتیبانی می کنند تا بتوان کنترل ارتباط Device ها با یکدیگر و همچنین پورتها با یکدیگر برای دسترسی ها را انجام و مدیریت نمود. در مورد این بحث در ادامه بیشتر سخن خواهیم گفت. یکی دیگر از مواردی که کنترل دسترسی ها را انجام میدهد Virtualization می باشد که در این مبحث فقط به آن اشاره کرده ایم .
با توجه به device و نوع استفاده ای که از آنها داریم نحوه sun sunning ما مشخص می شود . کنترل کردن اینکه چه device ها و پاچر LUN ها یی بر روی سرورها و با استفاده از سیستم عامل یا نرم افزار mount می شوند . هیچ موقع نباید همه device ها (LUNها) را بر روی تمامی سرورها mount نمود . از یک متد presentation انتخابی در آرایه استوریج خود استفاده کنید و در لایه fabric از zoning استفاده کنید .
چرا باید اینجوری باشه ؟
استفاده از یک شبکه یکسان و قرینه میتواند باعث هک شدن فایل های استوریج شما توسط یک PC شود . برای جلوگیری از چنین اتفاقاتی شما در فایل سیستم خود دارای فایلهای Access control لیت هستید .
در share های خود فایروالهایی وجود دارد و همچنین درگاههای امنیتی موجود دارد و همچنین از packet filtering بهره می برید .
هر کدام از این عناصر دارای task های متفاوت از هم می باشند و هر کدام به نحوی تکمیل کننده پروژه امنیت دیتای شما می باشند .
Zoning چگونه کار می کند؟
در پاراگراف اول در خصوص کلیات کار Zoning و چگونگی کار آن صحبت کردیم. در اینجا بر سر اینکه مقداری دقیق تر از لحاظ فنی آن را مورد بررسی قرار دهیم.
در شرایط بسیار ساده، زمانی که یک node بالا می آید و به fabric وصل می شود اولین چیز مهم و ضروری که انجام می گردد fabin logan می باشد.این عمل به چگونگی گرفتن آد/رس 24 بیتی توسط Device اطلاق می شود که این عمل در Routing ارتباطات fabric استفاده خواهد شد (مانند SIP و یا DIP (Destination addresi و Source address) ) در این فرم می باشد. هر Device برای خود یک سری آدرس wwN که همان Word Wide Name نامیده می شود و منحصر به فرد است دارد و حتی هر پورت در هر نود یا هر Device شامل یک PORT WWN منحصر به فرد است دارد و حتی هر پورت در هر نود یا هر Deviceشامل یکPORT WWN منحصر به فرد می باشند که در لایه سخت افزار برنامه نویسی مسئله است.( زبان ماشین) همچنین یک Node WWN نیز وجود دارد که مشخص کننده Node و Device می باشدد و باید در هر پورت نشان دهد. مرحله بعدی زمانی اتفاق می افتد که یک Device می خواهد به به یک سروریی نیم سرور در SAN لاگین شود و خود را Regecter کند. SAN یک دیتا بیس از همه Device ها در Fabric ایجاد می کند که این کار را با استفاده یک Mapping مربوط به WWN پورت ها و نود ها به آدرس های 24 بیتی و همچنین قابلیت های هر Device می باشد.این Mapping همچنین مشخص کننده این است که آیا Device با FCPکار می کند یا نه ( در FCP دستورات SCSI بر روی Fiber channel اجرا می شوند.)
نهایتا یک سرور از نیم سرور درخواست می کند تا لیست دیگر Deviceهای FCP را که می تواند در Fabric ببیند را ارسال کند و اینجا جایی است که Zoning به کار ما می آید و نیم سرور فقط لیست FCP Device هایی را در اختیار سرور قرار می دهد که در آن zone باشند.
یا به تعبیری دیگر سرور ما در مورد وضعیت Device هایی می تواند آگاهی داشته باشد که قرار است آگاهی داشته یاشد. از این رو سرور دارای یک لیستی از آدرس های 24 بیتی متعلق به Device ها یی می باشد که قرار است سرور قادر به دیدن آن ها باشد. سپس یک Port Logan معمولی انجام می شود تا سرور از نوع Device ها که می تواند FCP/SCSI باشند بفهمد.این دقیقاً شبیه SCSI معمولی می باشد زمانی که سرور یا کنترلر SCSI یک Scan کلی یر روی Bus ها وضعیت Preperties انجام می دهد تا Device ها را ببیند.
مفاهیم ارائه شده چکیده ای از Zoning می باشد.