Skip to Content

آرشیو

توسط

در

شبکه Network, شبکه و زیرساخت

پروتکل UDP

پروتکل UDP

پروتکل UDP

پروتکل UDP یا (User Datagram Protocol) یک پروتکل ارتباطی جایگزین برای پروتکل کنترل انتقال (TCP) است که در درجه اول برای برقراری اتصالات کم زمان و تحمل ضرر بین برنامه ها در اینترنت استفاده می شود.

هر دو UDP و TCP در بالای پروتکل اینترنت (IP) اجرا می شوند و گاهی به UDP / IP یا TCP / IP گفته می شود. اما تفاوتهای مهمی بین این دو وجود دارد.

در جایی که UDP ارتباط فرایند به فرآیند را فراهم می کند ، TCP از ارتباط میزبان به میزبان پشتیبانی می کند. TCP بسته های جداگانه را ارسال می کند و یک وسیله حمل و نقل مطمئن محسوب می شود. UDP پیامی به نام دیتاگرام می فرستد و به عنوان بهترین حالت ارتباطات در نظر گرفته می شود.

UDP چیست؟

علاوه بر این ، در جایی که TCP خطا و کنترل جریان را فراهم می کند ، چنین مکانیسم هایی در UDP پشتیبانی نمی شوند. UDP یک پروتکل بی سیم محسوب می شود زیرا نیازی به ایجاد یک مدار مجازی قبل از وقوع انتقال داده نیست.

UDP دو خدمتی را ارائه می دهد که توسط لایه IP ارائه نمی شود. این شماره پورت ها را برای کمک به تشخیص درخواست های مختلف کاربر و اختیاری قابلیت چک برای تأیید صحت عدم دستیابی به اطلاعات در اختیار شما قرار می دهد.

TCP بعنوان پروتكل غالب مورد استفاده در بخش عمده اتصال به اينترنت به دليل توانایی آن در شكستن مجموعه های داده های بزرگ در بسته های فردی ، بازرسی و ارسال مجدد بسته های از دست رفته و جمع كردن بسته ها در توالی درست ظاهر شده است. اما این سرویس های اضافی از نظر سررسید اضافی داده ها و تأخیرهایی به نام تأخیر در آنها هزینه می شود.

در مقابل ، UDP فقط بسته ها را ارسال می کند ، به این معنی که از پهنای باند بسیار پائین تری برای سرریز و تأخیر برخوردار است. با استفاده از UDP ، بسته ها ممکن است مسیرهای مختلفی را بین فرستنده و گیرنده طی کنند و در نتیجه ممکن است برخی از بسته ها از بین بروند و یا خارج از سفارش دریافت شوند.

ویژگی های UDP:

پروتکل UDP دارای ویژگی هایی است که آن را برای استفاده با برنامه هایی که می توانند داده های از دست رفته را تحمل کنند ، سودمند می سازد.

  • این اجازه می دهد تا بسته ها به ترتیب دیگری از آنچه منتقل شده اند کاهش یافته و دریافت شوند ، و این امر را برای برنامه های بلادرنگ مناسب می کند که تأخیر ممکن است باعث نگرانی شود.
  • این می تواند برای پروتکل های مبتنی بر معامله مانند پروتکل DNS یا پروتکل زمان شبکه (NTP) استفاده شود.
  • می توان از آن استفاده کرد که تعداد زیادی مشتری متصل باشند و در آنجا تصحیح خطا در زمان واقعی لازم نباشد ، مانند بازی ، کنفرانس صوتی یا تصویری و پخش رسانه.

ترکیب هدر UDP:

UDP از هدرها به عنوان بخشی از داده های پیام بسته بندی برای انتقال از طریق اتصالات شبکه استفاده می کند. هدرهای UDP شامل مجموعه ای از پارامترها به نام فیلدهای تعریف شده توسط مشخصات فنی پروتکل است.

هدر پروتکل User Datagram دارای چهار فیلد است که هر یک از آنها ۲ بایت است. آن ها هستند:

  • شماره درگاه منبع ، که تعداد فرستنده است.
  • شماره پورت مقصد ، درگاه Datagram به آن آدرس داده شده است.
  • طول ، طول بایت هدر UDP و هرگونه داده محصور شده. و
  • checksum ، که در بررسی خطا استفاده می شود. استفاده از آن در IPv6 و اختیاری در IPv4 لازم است.

UDP چگونه کار می کند:

UDP از پروتكل اينترنت برای بدست آوردن يك داده از يك رايانه به ديگری استفاده مي كند. UDP با کپی کردن داده ها در یک بسته UDP و افزودن اطلاعات هدر خود به بسته ، کار می کند. این داده ها شامل پورت های مبدأ و مقصد برای برقراری ارتباط ، طول بسته و یک checksum است. پس از بسته شدن بسته های UDP در بسته پروتکل اینترنت ، آنها به مقصد خود ارسال می شوند.

بر خلاف TCP ، UDP تضمین نمی کند که بسته ها به مقصد مناسب برسند. این بدان معنی است که UDP همانند TCP به کامپیوتر دریافت کننده مستقیم وصل نمی شود. در عوض ، داده ها را به بیرون می فرستد و به دستگاههای بین رایانه های ارسال کننده و گیرنده متکی است تا داده هایی را که قرار است به درستی انجام شود ، بدست آورد.

برنامه های UDP:

اکثر برنامه های کاربردی که از این پروتکل استفاده می کنند فقط منتظر پاسخ هایی هستند که در نتیجه بسته های ارسال شده از طریق UDP انتظار می رود. اگر یک برنامه در یک بازه زمانی مشخص پاسخی دریافت نکند ، برنامه دوباره بسته را ارسال می کند یا این تلاش را متوقف می کند.

این پروتکل از یک مدل انتقال ساده استفاده می کند که شامل دیالوگ های دست زدن ضمنی برای ارائه قابلیت اطمینان ، نظم یا یکپارچگی داده ها نیست. در نتیجه ، سرویس غیرقابل اعتماد است و بسته ها ممکن است خارج از سفارش باشند ، به نظر می رسد نسخه های تکراری دارند یا بدون هشدار از بین می روند.

اگرچه این روش انتقال تضمین نمی کند که داده های ارسالی حتی به مقصد خود برسند ، اما دارای سرریز بسیار کمی است و برای خدماتی که اصلاً لازم نیست بار اول کار کنند محبوب است.

ادامه مطلب

توسط

در

شبکه Network

تکنولوژی CSMA/CD

تکنولوژی CSMA/CD

تکنولوژی CSMA/CD

تکنولوژی CSMA/CD

تکنولوژی CSMA/CD ) Carrier-Sense Multiple Access with Collision Detection ) مسئوليت تشريح و تنظيم نحوه ارتباط گره ها با يکديگررا برعهده دارد. با اينکه واژه فوق پيچيده به نظر می آيد ولی با تقسيم نمودن واژه فوق به بخش های کوچکتر، می توان با نقش هر يک از آنها سريعتر آشنا گرديد. به منظور شناخت این تکنولوژی مثال زير را در نظر بگيريد :

فرض کنيد سگمنت اترنت، مشابه يک ميز ناهارخوری باشد. چندين نفر ( نظير گره ) دور تا دور ميز نشسته و به گفتگو مشغول می باشند. واژه multiple access ( دستيابی چندگانه) بدين مفهوم است که : زمانيکه يک ايستگاه اترنت اطلاعاتی را ارسال می دارد تمام ايستگاههای ديگر موجود ( متصل ) در محيط انتقال ، نيز از انتقال اطلاعات آگاه خواهند شد. (نظير صحبت کردن يک نفر در ميز ناهار خوری و گوش دادن سايرين ). فرض کنيد که شما نيز بر روی يکی از صندلی های ميز ناهار خوری نشسته و قصد حرف زدن را داشته باشيد، در همان زمان  فرد ديگری در حال سخن گفتن است در اين حالت می بايست شما در انتظار اتمام سخنان گوينده باشيد. در پروتکل اترنت وضعيت فوق carrier sense ناميده می شود.قبل از اينکه ايستگاهی قادر به ارسال اطلاعات باشد می بايست گوش خود را بر روی محيط انتقال گذاشته و بررسی نمايد که آيا محيط انتقال آزاد است ؟ در صورتيکه صدائی از محيط انتقال به گوش ايستگاه متقاضی ارسال اطلاعات نرسد، ايستگاه مورد نظر قادر به استفاده از محيط انتقال و ارسال اطلاعات خواهد بود.

Carrier-sense multiple access شروع يک گفتگو را قانونمند و تنظيم می نمايد ولی در اين رابطه  يک نکته ديگر وجود دارد که  می بايست برای آن نيز راهکاری اتخاذ شود.فرض کنيد در مثال ميز ناهار خوری در يک لحظه سکوتی حاکم شود و دو نفر نيز قصد حرف زدن  را داشته باشند.در چنين حالتی در يک لحظه سکوت موجود توسط دو نفر  تشخيص و  بلافاصله هر دو تقريبا” در يک زمان يکسان شروع به حرف زدن می نمايند.چه اتفاقی خواهد افتاد ؟ در اترنت پديده فوق را تصادم (Collision) می گويند و زمانی اتفاق خواهد افتاد که دو ايستگاه قصد استفاده از محيط انتقال و ارسال اطلاعات را بصورت همزمان داشته باشند. در گفتگوی انسان ها ، مشکل فوق را می توان بصورت کاملا” دوستانه حل نمود. ما سکوت خواهيم کرد تا اين شانس به سايرين برای حرف زدن داده شود. همانگونه که در زمان حرف زدن من، ديگران اين فرصت را برای من ايجاد کرده بودند! ايستگاههای اترنت زمانيکه  قصد ارسال اطلاعات را داشته باشند، به محيط انتقال گوش فرا داده تا به اين اطمينان برسند که تنها ايستگاه موجود برای ارسال اطلاعات می باشند. در صورتيکه ايستگاههای ارسال کننده اطلاعات متوجه نقص در ارسال اطلاعات خود گردند ،از بروز يک تصادم در محيط انتقال آگاه خواهند گرديد. در زمان بروز  تصادم ، هر يک از ايستگاههای مربوطه به مدت زمانی کاملا” تصادفی در حالت انتظار قرار گرفته و پس از اتمام زمان انتظار می بايست برای ارسال اطلاعات شرط آزاد بودن محيط انتقال را بررسی نمايند! توقف تصادفی و تلاش مجدد يکی از مهمترين بخش های پروتکل است.

ادامه مطلب

توسط

در

Network

مفهوم Ping

مفهوم Ping

مفهوم Ping

مفهوم Ping

مفهوم Ping :Ping قسمتی از پروتکل ICMP است که برای رفع مشکلات شبکه ای تحت TCP/IP استفاده می شود. Ping فرمانی است که یک دیتا گرام به یک میزبان مشخص ارسال می کند .اگر این میزبان روشن بوده و به شبکه یا اینترنت متصل باشد ، یا جواب می دهد یا همان دیتا گرام را بر می گرداند. پس اگر دیتاگرام برگشتی ، از آن میزبان با دیتاگرام ارسالی مشابه بود معلوم می شود میزبان روشن است .به عبارتی Ping  ابزاری است که نشان می دهد کامپیوتر مورد نظر روشن است یا خیر.

فرمان Ping پارامترهای زیادی دارد. با تایپ کردن فرمان Ping خالی در خط فرمان داس در ویندوز می توانید لیست کاملی از آن را ببینید. شما حتی می توانید کامپیوتر خودتان را نیز Ping کنید. شماره 127.0.0.1در واقع آدرس خود کامپیوتر شما به صورت محلی و نه در هنگام اتصال به اینترنت است، و زمانی که شما به این شماره وصل می شوید در واقع به کامپیوتر خودتان متصل می شوید و از صحت آن آگاهی پیدا می کنید.

ادامه مطلب

توسط

در

Network

مفهوم Port Scanning

مفهوم Port Scanning

مفهوم Port Scanning

مفهوم Port Scanning

فرض کنید شما می خواهید Server ، ISP خود را مشاهده کنید .خوب اولین کاری که می کنید یافتن اسم سرور هایی است که در ISP شما موجود هستند.

هر سروری می تواند تعداد زیادی پورت باز داشته باشد بنابراین روزها طول می کشد که شما تمام پورتها را بررسی نمایید.اینجاست که ابزار کمکی، اسکنرهای پورت به کمک شما می آیند.بیشتر آنها لیست کاملی از پورتهای باز را به شما می دهند ، و برخی دیگر علاوه بر لیست فوق ، لیستی از برنامه های در حال اجرا را نیز در اختیار شما قرار می دهند. برنامه هایی مثل Satan لیستی از پورتهای باز و برنامه های در حال اجرا و حفره های امنیتی موجود را در اختیار شما قرار می دهند.مساله جالبی که در مورد پورت اسکنرها وجود دارد این است که آنها خیلی راحت شناسایی شده و قابل ردگیری هستند.

 

ادامه مطلب

توسط

در

Network

پورت چیست؟

پورت چیست؟

پورت چیست؟

پورت چیست؟

اصلی ترین عامل در ارتباط شبکه ای Port میباشد که کارهای شبکه را بصورت خواندن و نوشتن در یک فایل شبیه سازی می نماید.Port در اصل مانند یک کانال ارتباطی بوده و اطلاعات را درون شبکه انتقال می دهد.معمولا شماره گذاری پورتها از 1 تا 65535 می باشد که از شماره 1 تا شماره 1024 سیستمی و استاندارد می باشد. به طور معمول دو نوع پورت وجود دارد:

پورت فیزیکی (سخت افزاری) و پورت مجازی (نرم افزاری).شاید چیزی که شما در ذهن خود از پورتها می دانید درگاه های (Slots) موجود در پشت CPU هستند که صفحه کلید ، ماوس و… را به آنها متصل می کنید. اینها پورتهای سخت افزاری هستند ، اما پورتهایی که مورد علاقه هکرها هستند پورتهای نرم افزاری یا مجازی هستند.یک کامپیوتر می تواند تعداد بسیار زیادی پورت داشته باشد . همه آنها شماره گذاری شده اند و روی هر کدام از آنها یک برنامه خاص اجرا شده است . در برقراری ارتباط بین کامپیوتر ها در یک شبکه دو امر بسیار مهم است:

  • آدرس ماشینی که می خواهیم اطلاعاتی از آن بگیریم یا به آن ارسال کنیم.
  • برنامه ای از آن ماشین که در خواست اطلاعات کرده یا اینکه می خواهیم اطلاعاتی از آن برنامه کسب کنیم.

این دو یعنی آدرس ماشین و شماره برنامه به وسیله سوکت در شبکه مشخص می شوند.

ادامه مطلب

توسط

در

شبکه Network

مفهوم اترنت Ethernet

مفهوم اترنت Ethernet

مفهوم اترنت Ethernet

مفهوم اترنت Ethernet

اترنت (به انگلیسی: Ethernet) یکی از فناوری های مبتنی بر Frame در شبکه های رایانه برای شبکه‌ های محلی (LAN) می‌باشد. این نام از مفهوم فیزیکی ether گرفته شده‌است. این فناوری وضعیت سیم‌کشی و استانداردهای سیگنالینگ در لایه فیزیکی را معین می‌کند و همچنین قالب‌های آدرسی همچون MAC آدرس در لایه Data link . Ehternet به‌عنوان استاندارد IEEE۸۰۲٫۳ شناخته می‌شود با ترکیب کابلهای زوج به هم تابیده برای اتصال نقاط انتهایی شبکه و فیبرنوری برای اتصالهای اصلی ( back bone ) سایت یک سطح گسترده‌ای از تکنولوژی LAN متصل از طریق سیم را پوشش می‌دهد. این تکنولوژی از دهه ۱۹۹۰ تاکنون بکارگرفته شده‌است و جایگزین استانداردهائی همچون Token ring ، FDDI و ARCNET شده‌است. در سالهای اخیر Wi-Fi و شبکه‌های بی‌سیم براساس استاندارد IEEE۸۰۲٫۱۱ در خانه و ادارات کوچک شایع شده‌است و باعث تقویت Ehternet در نصب آن در مقیاس‌های بزرگ‌تر شده‌است.

Ethernet بطور کلی بر این نظریه بنا شد: ارتباط کامپیوترها برروی کابل کواکسیال که به‌عنوان یک وسیله انتقال عمل می‌کند و به صورت اشعاب تزریقی به کامپیوتر وصل می‌شود بدین معنا که به کمک یک ابزار محکم شونده بروی کابل.سوزنی به هسته کابل تزریق می‌شود وبه مرکز کابل می‌رسد واین کابل به نام 10Base5هم مشهور است که عدد 10سرعت انتقال بر حسب مگابیت بر ثانیه عدد 5 طول حداکثر هر قطعه کابل بدون نیاز به تکرار کننده را بر حسب 100 متر مشخص می‌کرد روش بکار گرفته شده شباهت زیادی به سیستم‌های رادیوئی داشت اگرچه تفاوتهای پایه‌ای با هم داشتند همچون این واقعیت که تشخیص تصادم در یک سیستم ارسال در کابل ساده تر از ارسال رادیو است.

ادامه مطلب

توسط

در

Network

شبکه و انواع توپولوژی های شبکه

شبکه و انواع توپولوژی های شبکه

شبکه و انواع توپولوژی های شبکه

شبکه و انواع توپولوژی های شبکه

يک شبکه شامل مجموعه ای از دستگاهها ( کامپيوتر ، چاپگر و … ) بوده که با استفاده از يک روش ارتباطی ( کابل ، امواج راديوئی ، ماهواره ) و بمنظور اشتراک منابع فيزيکی ( چاپگر) و اشتراک منابع منطقی ( فايل )  به يکديگر متصل می گردند. شبکه ها می توانند با يکديگر نيز مرتبط شده و شامل زير شبکه هائی باشند.

تفسيم بندی شبکه ها

.شبکه های کامپيوتری را بر اساس مولفه های متفاوتی تقسيم بندی می نمايند. در ادامه به برخی از متداولترين تقسيم بندی های موجود اشاره می گردد .

● تقسيم بندی بر اساس نوع وظايف . کامپيوترهای موجود در شبکه را با توجه به نوع وظايف مربوطه به دو گروه عمده : سرويس دهندگان (Servers) و يا سرويس گيرندگان (Clientss) تقسيم می نمايند. کامپيوترهائی در شبکه که برای ساير کامپيوترها سرويس ها و خدماتی را ارائه می نمايند ، سرويس دهنده  ناميده می گردند. کامپيوترهائی که از خدمات و سرويس های ارائه شده توسط سرويس دهندگان استفاده می کنند ، سرويس گيرنده ناميده می شوند .

در شبکه های Client-Server ، يک کامپيوتر در شبکه نمی تواند هم بعنوان سرويس دهنده و هم بعنوان سرويس گيرنده ، ايفای وظيفه نمايد.

در شبکه های Peer-To-Peer ، يک کامپيوتر می تواند هم بصورت سرويس دهنده و هم بصورت سرويس گيرنده ايفای وظيفه نمايد.

يک شبکه LAN  در ساده ترين حالت از اجزای زير تشکيل شده است :

– دو کامپيوتر شخصی . يک شبکه می تواند شامل چند صد کامپيوتر باشد. حداقل يکی از کامپيوترها می بايست بعنوان سرويس دهنده مشخص گردد. ( در صورتيکه شبکه از نوع Client-Serverr باشد ). سرويس دهنده، کامپيوتری است که هسته اساسی سيستم عامل بر روی آن نصب خواهد شد.

– يک عدد کارت شبکه (NIC) برای هر دستگاه. کارت شبکه نظير کارت هائی است که برای مودم و صدا در کامپيوتر استفاده می گردد.  کارت شبکه مسئول دريافت ، انتقال ، سازماندهی و ذخيره سازی موقت اطلاعات در طول شبکه است . بمنظور انجام وظايف فوق کارت های شبکه دارای پردازنده ، حافظه و گذرگاه اختصاصی خود هستند.

● تقسيم بندی بر اساس توپولوژی . الگوی هندسی استفاده شده جهت اتصال کامپيوترها ، توپولوژی ناميده می شود. توپولوژی انتخاب شده برای پياده سازی شبکه ها، عاملی مهم در جهت کشف و برطرف نمودن خطاء در شبکه خواهد بود. انتخاب يک توپولوژی خاص نمی تواند بدون ارتباط با محيط انتقال و روش های استفاده از خط مطرح گردد. نوع توپولوژی انتخابی جهت اتصال کامپيوترها به يکديگر ، مستقيما” بر نوع محيط انتقال و روش های استفاده از خط تاثير می گذارد. با توجه به تاثير مستقيم توپولوژی انتخابی در نوع کابل کشی و هزينه های مربوط به  آن ، می بايست با دقت و تامل به انتخاب توپولوژی يک شبکه همت گماشت . عوامل مختلفی جهت انتخاب يک توپولوژی بهينه مطرح می شود. مهمترين اين عوامل بشرح ذيل است :

– هزينه . هر نوع محيط انتقال که برای شبکه LAN انتخاب گردد، در نهايت می بايست عمليات نصب شبکه در يک ساختمان پياده سازی گردد. عمليات فوق فرآيندی طولانی جهت نصب کانال های مربوطه به کابل ها و محل عبور کابل ها در ساختمان است . در حالت ايده آل کابل کشی و  ايجاد کانال های مربوطه می بايست قبل از تصرف و بکارگيری ساختمان انجام گرفته باشد. بهرحال می بايست هزينه نصب شبکه بهينه گردد.

– انعطاف پذيری . يکی از مزايای شبکه های LAN ، توانائی پردازش داده ها و گستردگی و توزيع گره ها در يک محيط است . بدين ترتيب توان محاسباتی سيستم و منابع موجود در اختيار تمام استفاده کنندگان قرار خواهد گرفت . در ادارات همه چيز تغيير خواهد کرد.( لوازم اداری،  اتاقها و … ) . توپولوژی انتخابی می بايست بسادگی امکان تغيير پيکربندی در شبکه را فراهم نمايد. مثلا” ايستگاهی را از نقطه ای به نقطه ديگر انتقال و يا قادر به ايجاد يک ايستگاه جديد در شبکه باشيم .

سه نوع توپولوژی رايج در شبکه های LAN استفاده می گردد :

§       BUS

§       STAR

§       RING

توپولوژی BUS . يکی از رايجترين توپولوژی ها برای پياده سازی شبکه های LAN است . در مدل فوق از يک کابل بعنوان ستون فقرات اصلی در شبکه استفاده شده و تمام کامپيوترهای موجود در شبکه ( سرويس دهنده ، سرويس گيرنده ) به آن متصل می گردند.

مزايای توپولوژی BUS

– کم بودن طول کابل . بدليل استفاده از يک خط انتقال جهت اتصال تمام کامپيوترها ، در توپولوژی فوق از کابل کمی استفاده می شود.موضوع فوق باعث پايين آمدن هزينه نصب و ايجاد تسهيلات لازم در جهت پشتيبانی شبکه خواهد بود.

– ساختار ساده . توپولوژی BUS دارای يک ساختار ساده است . در مدل فوق صرفا” از يک کابل برای انتقال اطلاعات استفاده می شود.

– توسعه آسان . يک کامپيوتر جديد را می توان براحتی در نقطه ای از شبکه اضافه کرد. در صورت اضافه شدن ايستگاههای بيشتر در يک سگمنت ، می توان از تقويت کننده هائی به نام Repeater استفاده کرد.

معايب توپولوژی BUS

– مشکل بودن عيب يابی . با اينکه سادگی موجود در تويولوژی BUS امکان بروز اشتباه را کاهش می دهند، ولی در صورت بروز خطاء کشف آن ساده نخواهد بود. در شبکه هائی که از توپولوژی فوق استفاده می نمايند ، کنترل شبکه در هر گره دارای مرکزيت نبوده و در صورت بروز خطاء می بايست نقاط زيادی بمنظور تشخيص خطاء بازديد و بررسی گردند.

– ايزوله کردن خطاء مشکل است . در صورتيکه يک کامپيوتر در توپولوژی فوق دچار مشکل گردد ، می بايست کامپيوتر را در محلی که به شبکه متصل است رفع عيب نمود. در موارد خاص می توان يک گره را از شبکه جدا کرد. در حالتيکه اشکال در محيط انتقال باشد ، تمام يک سگمنت می بايست از شبکه خارج گردد.

– ماهيت تکرارکننده ها . در موارديکه برای توسعه شبکه از تکرارکننده ها استفاده می گردد، ممکن است در ساختار شبکه تغييراتی نيز داده شود. موضوع فوق مستلزم بکارگيری کابل بيشتر و اضافه نمودن اتصالات مخصوص شبکه است .

توپولوژی STAR . در اين نوع توپولوژی همانگونه که از نام آن مشخص است ، از مدلی شبيه “ستاره” استفاده می گردد. در اين مدل تمام کامپيوترهای موجود در شبکه معمولا” به يک دستگاه خاص  با نام ” هاب ” متصل خواهند شد.

مزايای توپولوژی STAR

– سادگی سرويس شبکه . توپولوژی STAR شامل تعدادی از نقاط اتصالی در يک نقطه مرکزی است . ويژگی فوق تغيير در ساختار و سرويس  شبکه را آسان می نمايد.

– در هر اتصال يکدستگاه . نقاط اتصالی در شبکه ذاتا” مستعد اشکال هستند. در توپولوژی STAR  اشکال در يک اتصال ، باعث خروج آن خط  از شبکه و سرويس و اشکال زدائی خط مزبور است . عمليات فوق تاثيری در عملکرد ساير کامپيوترهای موجود در شبکه نخواهد گذاشت .

– کنترل مرکزی و عيب يابی . با توجه به اين مسئله که نقطه  مرکزی  مستقيما” به هر ايستگاه موجود در شبکه متصل است ، اشکالات و ايرادات در شبکه بسادگی تشخيص  و مهار خواهند گرديد.

– روش های ساده دستيابی . هر اتصال در شبکه شامل يک نقطه مرکزی و يک گره جانبی است . در چنين حالتی دستيابی به محيط انتقال حهت ارسال و دريافت اطلاعات دارای الگوريتمی ساده خواهد بود.

معايب توپولوژی STAR

– زياد بودن طول کابل . بدليل اتصال مستقيم هر گره به نقطه مرکزی ، مقدار زيادی کابل مصرف می شود. با توجه به اينکه هزينه کابل نسبت به تمام شبکه ، کم است ، تراکم در کانال کشی جهت کابل ها و مسائل مربوط به نصب و پشتيبانی آنها بطور قابل توجهی هزينه ها را افزايش خواهد داد.

– مشکل بودن توسعه . اضافه نمودن يک گره جديد به شبکه مستلزم يک اتصال از نقطه مرکزی به گره جديد است . با اينکه در زمان کابل کشی پيش بينی های لازم جهت توسعه در نظر گرفته می شود ، ولی در برخی حالات نظير زمانيکه طول زيادی از کابل مورد نياز بوده و يا اتصال مجموعه ای از گره های غير قابل پيش بينی اوليه ، توسعه شبکه را با مشکل مواجه خواهد کرد.

– وابستگی به نقطه مرکزی . در صورتيکه نقطه مرکزی ( هاب ) در شبکه با مشکل مواجه شود ، تمام شبکه غيرقابل استفاده خواهد بود.

توپولوژی RING . در اين نوع توپولوژی تمام کامپيوترها بصورت يک حلقه به يکديگر مرتبط می گردند. تمام کامپيوترهای موجود در شبکه ( سرويس دهنده ، سرويس گيرنده ) به يک کابل که بصورت يک دايره بسته است ، متصل می گردند. در مدل فوق  هر گره به دو و فقط دو همسايه مجاور خود متصل است . اطلاعات از گره مجاور دريافت و به گره بعدی ارسال می شوند. بنابراين داده ها فقط در يک جهت حرکت کرده و از ايستگاهی به ايستگاه ديگر انتقال پيدا می کنند.

مزايای توپولوژی RING

– کم بودن طول کابل . طول کابلی که در اين مدل بکار گرفته می شود ، قابل مقايسه به توپولوژی BUS نبوده و طول کمی را در بردارد. ويژگی فوق باعث کاهش تعداد اتصالات ( کانکتور) در شبکه شده و ضريب اعتماد به شبکه را افزايش خواهد داد.

– نياز به فضائی خاص جهت انشعابات در کابل کشی نخواهد بود.بدليل استفاده از يک کابل جهت اتصال هر گره به گره همسايه اش ، اختصاص محل هائی خاص بمنظور کابل کشی ضرورتی نخواهد داشت .

– مناسب جهت فيبر نوری . استفاده از فيبر نوری باعث بالا رفتن نرخ سرعت انتقال اطلاعات در شبکه است.  چون در توپولوژی فوق ترافيک داده ها در يک جهت است ، می توان از فيبر نوری بمنظور محيط انتقال استفاده کرد.در صورت تمايل می توان در هر بخش ازشبکه از يک نوع کابل بعنوان محيط انتقال استفاده کرد . مثلا” در محيط های ادرای از مدل های مسی و در محيط کارخانه از فيبر نوری استفاده کرد.

معايب توپولوژی RING

– اشکال در يک گره باعث اشکال در تمام شبکه می گردد. در صورت بروز اشکال در يک گره ، تمام شبکه با اشکال مواجه خواهد شد. و تا زمانيکه گره معيوب از شبکه خارج نگردد ، هيچگونه ترافيک اطلاعاتی را روی شبکه نمی توان داشت .

– اشکال زدائی مشکل است . بروز اشکال در يک گره می تواند روی تمام گرههای ديگر تاثير گذار باشد. بمنظور عيب يابی می بايست چندين گره بررسی تا گره مورد نظر پيدا گردد.

– تغيير در ساختار شبکه مشکل است . در زمان گسترش و يا اصلاح حوزه جغرافيائی تحت پوشش شبکه ، بدليل ماهيت حلقوی شبکه مسائلی بوجود خواهد آمد .

– توپولوژی بر روی نوع دستيابی تاثير می گذارد. هر گره در شبکه دارای مسئوليت عبور دادن داده ای است که از گره مجاور دريافت داشته است . قبل از اينکه يک گره بتواند داده خود را ارسال نمايد ، می بايست به اين اطمينان برسد که محيط انتقال برای استفاده قابل دستيابی است .

● تقسيم بندی بر اساس حوزه جغرافی تحت پوشش . شبکه های کامپيوتری با توجه به حوزه جغرافيائی تحت پوشش به سه گروه تقسيم می گردند :

§       شبکه های محلی ( کوچک ) LAN

§       شبکه های متوسط MAN

§       شبکه های گسترده WAN

شبکه های LAN . حوزه جغرافيائی که توسط اين نوع از شبکه ها پوشش داده می شود ، يک محيط کوچک نظير يک ساختمان اداری است . اين نوع از شبکه ها دارای ويژگی های زير می باشند :

§       توانائی ارسال اطلاعات با سرعت بالا

§       محدوديت فاصله

§       قابليت استفاده از محيط مخابراتی ارزان نظير خطوط تلفن بمنظور ارسال اطلاعات

§       نرخ پايين خطاء در ارسال اطلاعات با توجه به محدود بودن فاصله

شبکه های MAN . حوزه جغرافيائی که توسط اين نوع شبکه ها پوشش داده می شود ، در حد و اندازه يک شهر و يا شهرستان است . ويژگی های اين نوع از شبکه ها بشرح زير است :

§       پيچيدگی بيشتر نسبت به شبکه های محلی

§       قابليت ارسال تصاوير  و صدا

§       قابليت ايجاد ارتباط بين چندين شبکه

شبکه های WAN . حوزه جغرافيائی که توسط اين نوع شبکه ها پوشش داده می شود ، در حد و اندازه کشور و قاره است . ويژگی اين نوع شبکه ها بشرح زير است :

§       قابليت ارسال اطلاعات بين کشورها و قاره ها

§       قابليت ايجاد ارتباط بين شبکه های LAN

§       سرعت پايين ارسال اطلاعات نسبت به شبکه های LAN

§       نرخ خطای بالا با  توجه به گستردگی محدوده تحت پوشش

● کابل در شبکه

در  شبکه های محلی از کابل بعنوان محيط انتقال و بمنظور ارسال اطلاعات استفاده می گردد.ازچندين نوع کابل در شبکه های محلی استفاده می گردد.  در برخی موارد ممکن است در يک شبکه  صرفا” از يک نوع کابل استفاده و يا با توجه به شرايط موجود از چندين نوع کابل استفاده گردد. نوع کابل انتخاب شده برای يک شبکه به عوامل متفاوتی نظير : توپولوژی شبکه،  پروتکل و اندازه  شبکه بستگی خواهد داشت . آگاهی از خصايص و ويژگی های متفاوت هر يک از کابل ها و تاثير هر يک از آنها بر ساير ويژگی های شبکه،  بمنظور طراحی و پياده سازی يک شبکه موفق بسيار لازم است .

– کابل Unshielded Twisted pair )UTP)

متداولترين نوع کابلی که در انتقال اطلاعات استفاده می گردد ، کابل های بهم تابيده می باشند. اين نوع کابل ها دارای دو رشته سيم به هم پيچيده بوده که هر دو نسبت زمين  دارای يک امپدانش يکسان می باشند. بدين ترتيب امکان تاثير پذيری اين نوع کابل ها از کابل های مجاور و يا ساير منابع خارجی کاهش خواهد يافت . کابل های بهم تابيده دارای دو مدل متفاوت : Shielded ( روکش دار ) و Unshielded ( بدون روکش ) می باشند. کابل UTP نسبت به کابل STP بمراتب متداول تر بوده و در اکثر شبکه های محلی استفاده می گردد.کيفيت کابل های UTP متغير بوده و از کابل های معمولی استفاده شده برای تلفن تا کابل های با سرعت بالا را شامل می گردد. کابل دارای چهار زوج  سيم بوده  و درون يک روکش قرار می گيرند.  هر زوج  با تعداد مشخصی پيچ تابانده شده ( در واحد اينچ ) تا تاثير پذيری آن از ساير زوج ها و ياساير دستگاههای الکتريکی  کاهش يابد.

کابل های UTP دارای استانداردهای متعددی بوده که در گروههای (Categories) متفاوت  زير تقسيم شده اند:

 

Type

کاربرد
Cat 1 فقط صوت ( کابل های تلفن )
Cat 2 داده  با سرعت 4 مگابيت در ثانيه
Cat 3 داده با سرعت 10 مگابيت در ثانيه
Cat 4 داده با سرعت 20 مگابيت در ثانيه
Cat 5

Cat6

 داده با سرعت 100 مگابيت در ثانيه

داده با سرعت 1000 مگابيت در ثانيه

مزايای کابل های بهم تابيده :

§       سادگی و نصب آسان

§       انعطاف پذيری مناسب

§       دارای وزن کم بوده و براحتی بهم تابيده می گردند.

معايب کابل های بهم تابيده :

§       تضعيف فرکانس

§       بدون استفاده از تکرارکننده ها ، قادر به حمل سيگنال در مسافت های طولانی نمی باشند.

§       پايين بودن پهنای باند

§       بدليل پذيرش پارازيت در محيط های الکتريکی سنگين بخدمت گرفته  نمی شوند.

کانکتور استاندارد برای کابل های UTP  ، از نوع  RJ-45 می باشد. کانکتور فوق شباهت زيادی به کانکتورهای تلفن (RJ-11) دارد. هر يک از پين های کانکتور فوق می بايست بدرستی پيکربندی  گردند. (RJ:Registered Jack)

 

– کابل کواکسيال

يکی از مهمترين محيط های انتقال در مخابرات کابل کواکسيال و يا هم محور می باشد . اين نوع کابل ها از سال 1936 برای انتقال اخبار و اطلاعات در دنيار به کار گرفته شده اند. در اين نوع کابل ها، دو سيم تشکيل دهنده يک زوج ، از حالت متقارن خارج شده و هر زوج از يک سيم در مغز و يک لايه مسی بافته شده در اطراف آن تشکيل می گردد. در نوع ديگر کابل های کواکسيال ، به حای لايه مسی بافته شده ، از تيوپ مسی استوانه ای استفاده می شود. ماده ای پلاستيکی اين دو هادی را از يکديگر جدا می کند. ماده پلاستيکی ممکن است بصورت ديسکهای پلاستيکی يا شيشه ای در فواصل مختلف استفاده و مانع از تماس دو هادی با يکديگر شود و يا ممکن است دو هادی در تمام طول کابل بوسيله مواد پلاستيکی از يکديگر جدا گردند.

مزايای کابل های کواکسيال :

§       قابليت اعتماد بالا

§       ظرفيت بالای انتقال ، حداکثر پهنای باند 300 مگاهرتز

§       دوام و پايداری خوب

§       پايطن بودن مخارج نگهداری

§       قابل استفاده در سيستم های آنالوگ و ديجيتال

§       هزينه پائين در زمان توسعه

§       پهنای باند نسبتا” وسيع که مورد استفاده اکثر سرويس های مخابراتی از جمله تله کنفرانس صوتی و تصويری است .

معايب کابل های کواکسيال :

§       مخارج بالای نصب

§       نصب مشکل تر نسبت به کابل های بهم تابيده

§       محدوديت فاصله

§       نياز به استفاده از عناصر خاص برای انشعابات

از کانکتورهای BNC)Bayone -Neill – Concelman) بهمراه کابل های کواکسيال استفاده می گردد.  اغلب کارت های شبکه دارای کانکتورهای  لازم در اين خصوص می باشند.

– فيبر  نوری

يکی از جديدترين محيط های انتقال در شبکه های کامپيوتری ، فيبر نوری است . فيبر نوری از يک ميله استوانه ای که هسته ناميده می شود و جنس آن از سيليکات است تشکيل می گردد. شعاع استوانه بين دو تا سه ميکرون است . روی هسته ، استوانه ديگری ( از همان جنس هسته ) که غلاف ناميده می شود ، استقرار می يابد. ضريب شکست هسته را با M1 و ضريب شکست غلاف را با M2  نشان داده و همواره M1>M2 است . در اين نوع فيبرها ، نور در اثر انعکاسات کلی در فصل مشترک هسته و غلاف ، انتشار پيدا خواهد کرد. منابع نوری در اين نوع کابل ها ، ديود ليزری و يا ديودهای ساطع کننده نور می باشند.منابع فوق ، سيگنال های الکتريکی را به نور تبديل می نمايند.

مزايای فيبر نوری :

§       حجم و وزن کم

§       پهنای باند بالا

§       تلفات  سيگنال کم و در نتيجه فاصله تقويت کننده ها زياد می گردد.

§       فراوانی مواد تشکيل دهنده آنها

§       مصون بودن از اثرات القاهای الکترو معناطيسی مدارات ديگر

§       آتش زا نبودن آنها بدليل عدم وجود پالس الکتريکی در آنها

§       مصون بودن در مقابل عوامل جوی و رطوبت

§       سهولت در امر کابل کشی و نصب

§       استفاده در شبکه های  مخابراتی آنالوگ و ديجيتال

§       مصونيت در مقابل پارازيت

معايب فيبر نوری :

§       براحتی شکسته شده و می بايست دارای يک پوشش مناسب باشند. مسئله فوق با ظهور فيبر های تمام پلاستيکی و پلاستيکی / شيشه ای کاهش پيدا کرده است .

§       اتصال دو بخش از فيبر يا اتصال يک منبع نور به فيبر ، فرآيند دشواری است . در چنين حالتی می توان از فيبرهای ضخيم تر استفاده کرد اما اين مسئله باعث تلفات زياد و کم شدن پهنای باند می گردد.

§       از اتصالات T شکل در فيبر نوری نمی توان جهت گرفتن انشهاب استفاده نمود. در چنين حالتی فيبر می بايست بريده شده و يک Detector اضافه گردد. دستگاه فوفق می بايست قادر به دريافت و تکرار سيگنال را داشته باشد.

§       تقويت سيگنال نوری يکی از مشکلات اساسی در زمينه فيبر نوری است . برای تقويت سيگنال می بايست سيگنال های توری به سيگنال های الکتريکی تبديل ، تقويت و مجددا” به علائم نوری تبديل شوند.

کابل های استفاده شده در شبکه های اترنت

Specification

Cable Type

Maximum length
10BaseT Unshielded Twisted Pair 100 meters
10Base2 Thin Coaxial 185 meters
10Base5 Thick Coaxial 500 meters
10BaseF Fiber Optic 2000 meters
100BaseT Unshielded Twisted Pair 100 meters
100BaseTX Unshielded Twisted Pair 220 meters

 

 

 

 

ادامه مطلب

توسط

در

شبکه Network, مفاهیم شبکه

آموزش مفاهیم اولیه DNS

آموزش مفاهیم اولیه DNS

مقدمه

Domain Name System یا همان DNS گاها قسمت سخت و پیچیده راه اندازی یک سرور میباشد. اشنایی با مفاهیم DNS باعث میشود بصورت پیشرفته دسترسی به وب سایت را از طریق دامنه مدیریت کرده و مشکلات را ساده تر ردگیری نمایید. در این اموزش شما با مفاهیم و قسمت های مختلف DNS اشنا خواهید شد. آموزش تنظیم DNS در سرور ویندوزی و لینوکسی در مقالات اینده خدمت شما عزیزان ارائه خواهد شد اما اجازه دهید قبل از ان با مفاهیم و اصطلاعات DNS خوب اشنا شویم.

آموزش مفاهیم اولیه DNS

آموزش مفاهیم اولیه DNS

معرفی مفهوم اصطلاحات و واژگان در سیستم نام دامنه یا Domain Name System

در مبحث DNS ممکن است تعدادی واژه شنیده باشید که شاید تعدادی از انها برای شما اشنا و مابقی گنگ و نا مفهوم بوده باشد که از بعضی از انها به دفعات استفاده میشود و بعضی نیز کم کاربرد خواهد بود. در ادامه مقاله با تمامی این لغات مانند: Domain Name, TLD, SubDomain, Zone File, A & AAA Record و … اشنا خواهید شد.

Domain Name System :

Domain Name System معمولا با اصطلاح DNS شناخته میشود. DNS در سیستم های شبکه یک ادرس کاربر پسند را Resolve میکند. تصور کنید برای باز کردن یک صفحه وب باید ادرس ای پی مانند ۱۹۲٫۱۵۵٫۸۱٫۱۰۴ ان را در حافظه به خاطر بسپارید!  پس از پیاده سازی سیستم نام دامنه یا DNS شما وارد مرورگر شده و با تایپ google.com وارد سایت گوگل میشود. زمانی که شما ادرس سایت را وارد میکنید ادرس IP شبکه ای دامنه به شما بازگردانده و یا اصطلاحا Resolve میشود. شما میتوانید به سادگی با ping کردن نام یک دامنه این موضوع را در عمل نیز مشاهده نمایید.

Domain Name :

Domain Name یا نام دامنه همانطور که از نام آن پیداست به ادرس کاربر پسند و قابل فهم دامنه گفته میشود. برای مثال google.com یک Domain Name میباشد. برخی از متخصصان معتقد هستند که نام قبل از پسوند Domain میباشد. اما در حالت کلی میتوانید ترکیب دامنه و پسوند را Domain Name بدانید.

ادرس google.com که متعلق به شرکت گوگل است به سرور های این شرکت متصل میباشد. کاربران به راحتی میتواند با وارد کردن نام گوگل به سایت و دیگر سرویس های این شرکت وارد شده و از ان استفاده نماییند.

IP Address :

آدرس IP یک سیستم ادرس دهی شبکه ای میباشد، در صورتی که Static باشد در سطح اینترنت معتبر بوده و قابلت مشاهده شدن و ادرس دهی دارد. زمانی که در مورد وبسایت صحبت میشود منظور از شبکه Wlan یا اینترنت میباشد. IPv4 یکی از پرکاربرد ترین شکل ادرس دهی است که از چهار بخش عددی تشکیل شده است. هر بخش با یک حرف dot یا “.” از هم جدا میشود. برای مثال ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۱ یک ادرس ای پی IPv4 میباشد که البته این IP لوکال بوده و در سطح اینترنت نیز استفاده نمیشود. با استفاده از DNS دامنه به IP اصطلاحا Map میشود و با همین روش دیگر برای مشاهده وب سایت نیازی به حفظ کردن ادرس IP نیست.

Top-Level Domain :

Top-Level Domain یا TLD بخش اصلی یک دامنه را تشکیل میدهد. اخرین بخش یک ادرس دامنه TLD میباشد که با اخرین dot مشخص میشود. com , org , gov و net جزو پسوند یا TLD های معروف و شناخته شده میباشد.

آموزش مفاهیم اولیه DNS

TLD در بالاترین سطح سلسله مراتبی نام دامنه قرار دارد. مدیریت روی TLD ها توسط سازمان Internet Corporation Assigned Name and Numbers یا ICANN به سازمان ها و یا کشور ها داده میشود. به طور مثال کنترل، TLD یا پسوند IR توسط ICANN به NIC داده شده است تا بتواند دامنه های ملی IR را مدیریت نمایید. هر کشور TLD مخصوص به خود را داراست.

Host’s :

Host یا میزبان میتواند یک سرور و یا یک سرویس دهنده میزبانی وب و … باشد. دامنه میتواند روی سرویس دهنده های مختلف میزبانی شود. host یا همان میزبان میتوانید به هر سرویسی که از دامنه ما میزبانی میکند گفته شود. میزبان از طریق دامنه در دسترس قرار میگیرد. برای مثال دامنه زیر را در نظر بگیرید:

vcenter.ir

این دامنه میتواند بصورت کامل روی یک میزبان یا بصورت جداگانه هر بخش ان بر روی یک هاست میزبانی شود. اگر میخواهید سرور دانلود شما از میزبانی وب جدا باشد میتوانید با ایجاد یک سابدامنه ان را به سرور یا سرویس دهنده دیگری متصل نمایید. با استفاده از این روش میتوانید در زیر مجموعه دامنه اصلی میزبان های متفاوتی داشته باشید.

subDomain :

دامنه بصورت سلسله مراتبی کار میکند. TLD ها میتواند تعداد زیادی دامنه در زیر مجموعه خود داشته باشند. بصور مثال یک TLD مانند IR را در نظر بگیرید، دامنه های “vcenter.ir” و “bashRC.ir” جزو زیر مجموعه های پسوند IR میباشد. Subdomain یا همان سابدامنه به ژیر مجموعه های دامنه بزرگ تر گفته میشود. یا این حساب vcenter سابدامنه IR است. در مفاهیم دامنه vcenter در جایگاه دوم ارزش قرار میگیرد که به ان SLD یا Second Level Domain گفته میشود. جایگاه اول ارزش دامنه یا همان TLD مربوط به ir. و یا دیگر پسوند ها میباشد.

سابدامنه در اصطلاح روزمره به زیر مجموعه دامنه اصلی نیز گفته میشود. بطور مثال به ادرس های زیر نیز سابدامنه گفته میشود:

dl.vcenter.ir

ftp.vcenter.ir

test.vcenter.ir

تمامی ادرس های بالا نیز سابدامنه نامیده میشود هرچند مفهوم اصلی سابدامنه در ابتدا شرح داده شد. در هاستینگ معمولا با این ادرس ها بیشتر برخورد میکنید. با استفاده از ادرس سابدامنه میتوانید سایت خود را به بخش های مختلف تقسیم کنید یا سابدامنه را به میزبان ها و سرویس دهنده های مختلف متصل سازید.

Name Server :

Name Server طراحی شده تا نام دامنه را به ادرس IP ترجمه نمایید. این سرویس تقریبا بیشتر سیستم DNS را انجام می دهد. در تنظیمات دامنه این گزینه را با نام NS مشاهده میکنید.

Zone File :

zone file یک فایل متنی ساده است که اطلاعات دامنه را نگهداری میکند. این فایل طوری تنظیم شده تا درخواست های بازگشتی مانند Resolve کردن Name Server را هندل کند. Zone File محدوده DNS را مشخص میسازد. این فایل میتواند شامل رکورد های دامنه و ادرس Resource مربوط به ان باشد. نام Zone File دامنه vcenter.ir در سیستم vcenter.ir.db میباشد. برای نمونه محتویات یک Zone File میتواند بصورت زیر باشد:

در بخش دوم دیگر رکورد های DNS معرفی خواهد شد.

 

 

ادامه مطلب

توسط

در

Network

مفاهيم ارسال سيگنال و پهناي باند

مفاهيم ارسال سيگنال و پهناي باند

مفاهيم ارسال سيگنال و پهناي باند

مفاهيم ارسال سيگنال و پهناي باند

مفاهيم ارسال سيگنال و پهناي باند: پهناي باند (Bandwidth) به تفاوت بين بالاترين و پايين‌ترين فركانسهايي كه يك سيستم ارتباطي مي‌تواند ارسال كند گفته مي‌شود. به عبارت ديگر منظور از پهناي باند مقدار اطلاعاتي است كه مي‌تواند در يك مدت زمان معين ارسال شود. براي وسايل ديجيتال، پهناي باند برحسب بيت در ثانيه و يا بايت در ثانيه بيان مي‌شود. براي وسايل آنالوگ، پهناي باند، برحسب سيكل در ثانيه بيان مي‌شود.
دو روش براي ارسال اطلاعات از طريق رسانه‌هاي انتقالي وجود دارد كه عبارتند از: روش ارسال باند پايه (Baseband) و روش ارسال باند پهن (Broadband).]27]
در يك شبكه LAN، كابلي كه كامپيوترها را به هم وصل مي‌كند، فقط مي‌تواند در يك زمان يك سيگنال را از خود عبور دهد، به اين شبكه يك شبكه Baseband مي‌گوئيم. به منظور عملي ساختن اين روش و امكان استفاده از آن براي همه كامپيوترها، داده‌اي كه توسط هر سيستم انتقال مي‌يابد، به واحدهاي جداگانه‌اي به نام Packet شكسته مي‌شود. در واقع در كابل يك شبكه LAN، توالي Packetهاي توليد شده توسط سيستم‌هاي مختلف را شاهد هستيم كه به سوي مقاصد گوناگوني در حركت‌اند.شكلي كه در ادامه خواهد آمد، اين مفهوم را بهتر نشان مي‌دهد.

 

 

 

ادامه مطلب

توسط

در

شبکه Network, مفاهیم شبکه

مفهوم شبکه و انواع آن

مفهوم شبکه و انواع آن

مفهوم شبکه و انواع آن

مفهوم شبکه و انواع آن

مفهوم شبکه و انواع آن : يک شبکه کامپيوتری از اتصال دو و يا چندين کامپيوتر تشکيل می گردد . شبکه های کامپيوتری در ابعاد متفاوت و با اهداف گوناگون طراحی و پياده سازی می گردند . شبکه های Local-Area Networks)  LAN ) و Wide-Area Networks) WAN ) دو نمونه متداول در اين زمينه می باشند. در شبکه های  LAN ، کامپيوترهای موجود در يک ناحيه محدود جغرافيائی نظير منزل و يا محيط کار به يکديگر متصل می گردند . در شبکه های WAN ، با استفاده از خطوط تلفن و يا مخابراتی ، امواج راديوئی و ساير گزينه های موجود ، دستگاه های مورد نظر در يک شبکه به يکديگر متصل می گردند .

شبکه های کامپيوتری چگونه تقسيم بندی می گردند ؟

شبکه ها ی کامپيوتری را می توان بر اساس سه ويژگی متفاوت تقسيم نمود : توپولوژی ، پروتکل و معماری
  • توپولوژی ، نحوه استقرار( آرايش) هندسی يک شبکه را مشخص می نمايد. bus , ring و star ، سه نمونه متداول در اين زمينه می باشند .
  • پروتکل ، مجموعه قوانين لازم به منظور مبادله اطلاعات بين کامپيوترهای موجود در يک شبکه را مشخص می نمايد . اکثر شبکه ها  از “اترنت” استفاده می نمايند. در برخی از شبکه ها ممکن است از  پروتکل Token Ring شرکت IBM استفاده گردد . پروتکل ، در حقيت بمنزله يک اعلاميه رسمی است که در آن قوانين و رويه های  مورد نياز به منظور ارسال و يا دريافت داده ، تعريف می گردد . در صورتی که دارای دو و يا چندين دستگاه ( نظير کامپيوتر ) باشيم و بخواهيم آنان را به يکديگر مرتبط نمائيم ، قطعا” به وجود يک پروتکل در شبکه نياز خواهد بود .تاکنون صدها پروتکل با اهداف متفاوت طراحی و پياده سازی شده است. پروتکل TCP/IP يکی از متداولترين پروتکل ها در زمينه شبکه بوده که خود از مجموعه پروتکل هائی ديگر ، تشکيل شده است. جدول زير متداولترين پروتکل های TCP/IP را نشان می دهد. در کنار جدول فوق ، مدل مرجع OSI نيز ارائه شده است تا مشخص گردد که هر يک از پروتکل های فوق در چه لايه ای از مدل OSI کار می کنند . به موازات حرکت از پائين ترين لايه ( لايه فيزيکی ) به بالاترين لايه ( لايه Application ) ، هر يک از دستگاههای مرتبط با پروتکل های موجود در هر لايه به منظور انجام پردازش های مورد نياز ، زمانی را صرف خواهند کرد .

OSI از کلمات Open Systems Interconnect اقتباس و يک مدل مرجع در خصوص نحوه ارسال پيام بين دو نقطه در يک شبکه مخابراتی و ارتباطی است . هدف عمده مدل OSI ،  ارائه راهنمائی های لازم به توليد کنندگان محصولات شبکه ای به منظور توليد محصولات سازگار با يکديگر است .
مدل OSI توسط کميته IEEE ايجاد تا محصولات توليد شده توسط توليد کنندگان متعدد قادر به کار و يا سازگاری با يکديگر باشند . مشکل عدم سازگاری بين محصولات توليدشده توسط شرکت های بزرگ تجهيزات سخت افزاری زمانی آغاز گرديد که شرکت HP تصميم به ايجاد محصولات شبکه ای نمود و محصولات توليد شده توسط HP  با محصولات مشابه توليد شده توسط شرکت های ديگر نظير IBM ، سازگار نبود . مثلا” زمانی که شما چهل کارت شبکه را برای شرکت خود تهيه می نموديد ، می بايست ساير تجهيزات مورد نياز شبکه نيز از همان توليد کننده خريداری می گرديد( اطمينان از وجود سازگاری بين آنان ) . مشکل فوق پس از معرفی مدل مرجع OSI ، برطرف گرديد .
مدل OSI دارای هفت لايه متفاوت است که هر يک از آنان به منظور انجام عملياتی خاصی طراحی شده اند . بالاترين لايه ، لايه هفت ( Application ) و پائين ترين لايه ، لايه يک ( Physiacal ) می باشد . در صورتی که قصد ارسال داده برای يک کاربر ديگر را داشته باشيد ،  داده ها حرکت خود را از لايه هفتم شروع نموده و پس از تبديل به سگمنت ، datagram ، بسته اطلاعاتی ( Packet ) و  فريم، در نهايت در طول کابل ( عموما” کابل های twisted pair ) ارسال تا به کامپيوتر مقصد برسد.

  • معماری ، به دو گروه عمده معماری که عمدتا” در شبکه های کامپيوتری استفاده می گردد ، اشاره می نمايد : Peer-To -Peer و Client – Server . در شبکه های Peer-To-Peer سرويس دهنده اختصاصی وجود نداشته و کامپيوترها از طريق work-group به منظور اشتراک فايل ها ، چاپگرها و دستيابی به اينترنت ، به يکديگر متصل می گردند . در شبکه های Client – Server ، سرويس دهنده و يا سرويس دهندگانی اختصاصی وجود داشته ( نظير يک کنترل کننده Domain در ويندوز ) که تمامی سرويس گيرندگان به منظور استفاده از سرويس ها و خدمات ارائه شده ، به آن log on می نمايند . در اکثر سازمان و موسسات از معماری Client – Server  به منظور پيکربندی شبکه های کامپيوتری ، استفاده می گردد.

 

 

ادامه مطلب
123→ »